Usłyszałam

Jak strasznie jest być samemu...! - wyrwało się gdzieś z głębi serca kobiety. Przez telefon, półgłosem, w tramwaju opowiadała jakiejś bliskiej kobiecie o swoim lęku, obawach związanych ze zdrowiem. Jechała do szpitala. A ja zostałam mimowolnym towarzyszem jej lęku przed tym, co ją czeka i samotności, która jej doskwierała.

Nie widziałam jej twarzy. Gdy wysiadałam, wtajemniczona w jej rozterki, zerknęłam kątem oka. Miała może z 35 lat. Pojechała dalej. 

W takie dni przypomina mi się starożytna modlitwa chrześcijańskiego Wschodu, którą usłyszałam na rekolekcjach. "O Ty, który jesteś najbardziej samotny pośród samotnych - zmiłuj się nad nami". Czasem się nią modlę. 

Słuchanie

Od poniedziałku w Rzymie odbywa się międzynarodowa tzw. anglofońska konferencja na Uniwersytecie Gregoriańskim. Uczestniczą w niej ludzie zaangażowani w niesienie pomocy osobom wykorzystanym seksualnie w dzieciństwie oraz eksperci od programów profilaktycznych.

Tegoroczny temat to "Słuchanie". To mój konik ;) Dlatego bliskie jest mi motto dzisiejszych, popołudniowych obrad: "Każda dobra konwersacja rozpoczyna się od dobrego słuchania". Słuchanie jest ważnym elementem zdrowienia ofiar - ocalonych, bo nierzadko "złe wysłuchanie" negatywnie wpłynęło na ich życie.

Kilka słów o rozpoczynającej się konferencji napisałam dla KAI 20 czerwca 2016. W wolnym dostępie to info m.in. na Opoce.

Rzeszów prowadzi

Diecezja rzeszowska jako pierwsza w Polsce przeszkoliła wolontariuszy Światowych Dni Młodzieży w zakresie ochrony dzieci i młodzieży przed ewentualnymi nadużyciami seksualnymi. Po prostu taki standard. 

Wolontariusze wiedzą też, kto w ich diecezji został tzw. osobą zaufania, do której w razie czego będą mogli się zwrócić, jeśli coś ich zaniepokoi. Może w ogóle nie będzie takiej potrzeby, ale diecezja stanęła na wysokości zadania. 

Więcej o tym piszę w info dla KAI m.in. tutaj

Odważny

Przypadkowe spotkanie. A może raczej - niespodziewane. Ot, biegłam załatwić jakąś sprawę a po drodze spotkałam kolegę. Ksiądz diecezjalny, z 20 lat kapłaństwa. Kiedyś, trzy lata studiowaliśmy razem. Właśnie mówi, że wstępuje do zakonu.

Odważny - myślę sobie. I podziwiam tę odwagę dojrzałego człowieka. Odwagę rozpoznawania swojego powołania i podejmowania decyzji. Rezygnowania ze świętego spokoju, bo przecież mógł już spokojnie czekać na probostwo. A tymczasem będzie nowicjuszem, wśród zupełnie nowych współbraci, którzy wprawdzie zdążyli przed zakonem pokończyć studia, ale przecież ich rówieśników uczył religii.

Podziwiam pasję, pójścia za duchowością, która wiele lat inspirowała jego życie.

To spotkanie uczy mnie, że nigdy nie jest za późno, by żyć bardziej.   

Od czegoś trzeba zacząć - bilans szkoleń Centrum Ochrony Dziecka

Kościół katolicki w Polsce jest jedyną organizacją ogólnopolską, która na taką skalę rozpoczęła budowanie systemu odpowiedzi na poważny problem społeczny, jakim jest wykorzystywanie seksualne małoletnich – ocenia o. Adam Żak SJ. W ciągu ostatniego roku Centrum Ochrony Dziecka przeszkoliło prawie 130 księży z całej Polski.

To początek mojego tekstu dla KAI, swoistego "bilansu" szkoleń dla księży delegatów ds. ochrony dzieci i młodzieży oraz duszpasterzy, gotowych pomóc osobom poszkodowanym i ich bliskim. Ci duchowni zostali mianowani przez biskupów we wszystkich polskich diecezjach.

Kibicuję działaniom Centrum Ochrony Dziecka przy Akademii Ignatianum w Krakowie. Śledziłam kolejne kursy. Teraz przyszedł czas na pierwsze podsumowania.

Cały tekst w serwisie Katolickiej Agencji Informacyjnej z 12 czerwca 2016, 12:38 dostępny dla redakcji i instytucji, które mają wykupiony abonament oraz w wolnym dostępie m.in w Idziemy.

Polak biskupem w Papui Nowej Gwinei

Od prawie 20 lat na misjach w Papui Nowej Gwinei pracuje ks. Dariusz Kałuża, misjonarz św. Rodziny. Pewnie zostanie tam na zawsze bo papież Franciszek mianował dziś 48-letniego Polaka biskupem diecezji Goroka.

Mówi się, że jedziesz na misje „nauczać” ludzi. To prawda. Ale w moim przypadku to wyglądało chyba inaczej, bo to Papuasi wiele mnie nauczyli i uczą nadal - napisał w jednym z listów z misji. Ks. Kałuża, jak by nie było, to dyrektor Szkoły Katechetycznej, bo na Papui Nowej Gwinei siłą Kościoła są katechiści. Bez współpracy ze świeckimi Kościół by tam nie istniał. Na misjach nauczył się też cierpliwości, bo życiowa filozofia Papuasów streszcza się w słowach: jeśli nie zrobiliśmy czegoś dzisiaj, zrobimy to jutro.

Wiem, że nie będzie łatwo, bo tu na Papui nigdy nic nie wiadomo - napisał do współbraci po tym, jak w 2011 r. został wybrany administratorem diecezji Mandi, w której pracował. Dotychczasowy biskup został bowiem mianowany przez papieża arcybiskupem-metropolitą innej diecezji. Patrząc z perspektywy czasu, tamte miesiące były jego "praktykami biskupimi". 

Jego nowa diecezja liczy 15,5 tys. katolików, 10 parafii, 11 księży (2  diecezjalnych i 9 zakonników), 20 sióstr zakonnych. Katolicy stanowią niespełna 3 % mieszkańców.

I jeszcze jedno. Nowy biskup niezmiennie od lat jest kibicem Górnika Zabrze.

 

Brama-Ryba doczekała się ;)

Lubię zadawać pytania. Bardziej o przyszłość niż o przeszłość. Interesują mnie zmiany.  W tekście, który napisałam dla Katolickiej Agencji Informacyjnej po powrocie z XX Spotkania Młodych na Lednicy dotykam tylko niektórych. Całość na ekai.pl 

Pojechałam zobaczyć Lednicę na własne oczy. Po raz pierwszy. Wiedziałam, że będzie już bez o. Jana Góry. Zagrały we mnie słowa Prymasa, do którego o. Góra przyszedł po prośbie, by ustanowił w tym roku Bramę-Rybę Bramą Miłosierdzia. Abp Polak odpowiedział, że później wrócą do tej sprawy. Ale za kilka dni dominikanin zmarł. Gdybym wtedy wiedział, że to nasze ostatnie spotkanie - wspominał Prymas.

Pomyślałam więc: teraz albo  nigdy. I pojechałam. Praca wprawdzie sprawia, że można się za nią "schować" niczym w pancerzu, ale przeżyłam też swoje AMEN (taki był temat spotkania), chwile wzruszenia, zachwytu oraz siły, jaką daje to spotkanie.

Moja relacja foto była na bieżąco na Twitterze @AnnaWojtas1 a tekst "Promieniowanie spod Bramy-Ryby" w serwisie KAI i na ekai.pl. Być może gdzieś jeszcze.

Start

W zasadzie wystarczał mi Twitter. 140 znaków, by być na bieżąco, czasem coś skomentować, zauważyć. Okazało się jednak, że nie mogę żyć bez pisania i dlatego właśnie ten blog. Nie byłoby go bez Izy z  http://studio-w-kawalerce.blogspot.com/, która upomniała się o jego istnienie :-)  To ona jest jego matką chrzestną.

Bez zbędnych słów - chcę tutaj pisać o tym, co zaprząta moją uwagę, porusza, inspiruje. Przez kilkanaście lat jako dziennikarka relacjonowałam życie Kościoła, więc zapewne będzie i o tym. Będą linki zarówno do moich przeszłych jak i przyszłych tekstów, które mam nadzieję napisać :) bo jak mówi Iza, wszystko musi być w jednym miejscu.


To był wstęp na dzień dobry. Czas na start.